Interview met Cees Snijder
‘Acties organiseren betekent ook mislukkingen accepteren, ‘aldus oud- pr-man Cees Snijder
‘Als er iets te demonstreren viel, waren we erbij,’ aldus Cees. ‘We’ dat zijn Cees Snijder en zijn vrouw Ria. Beiden flink op leeftijd (ik ben een ouwe vent, aldus Cees) maar nog volop geïnteresseerd in wat er om hen heen en in de wereld gebeurt.
Ondanks hun leeftijd ogen ze eigentijds; een modern interieur, op tafel ligt het dagblad Trouw - dat ze van voor tot achter spellen- en bij beiden staat een kekke bril op de neus. Een progressief, geëngageerd echtpaar dat helaas door het sterk verminderde zicht van Cees wat heeft moeten inleveren.
De interesse in kunst is echter onverminderd. Binnenkort bezoeken ze een expositie in het Apeldoornse CODA-museum waar Cees, samen met andere blinden en slechtzienden, materialen mag aftasten zodat een idee van de kunstobjecten ontstaat. Samen met hun hond wandelen ze elke dag een uur.
Zo’n 50 jaar woont het echtpaar al in Heerde: hij is afkomstig uit Halfweg (tussen Haarlem en Amsterdam), zij uit Nijverdal. Cees werkte een groot deel van zijn werkzame leven bij uitgeverijconcern Wegener in Apeldoorn. ‘Ik werkte eerst bij het reprocentrum en zat later in de buitendienst, verkooporders binnenhalen voor de drukkerij. De persen moesten natuurlijk ook draaien als de kranten eenmaal gedrukt waren. Zo kwam ik onder andere terecht in het depot van het Singermuseum in Laren. We maakten de litho’s voor de jaarlijkse Singerkalender. Ik heb m’n ogen uitgekeken!’
Cees Snijder anno februari 2024
'Beleefd en waardig'
Terug naar de demonstraties. ’Het was in de tijd van de protestacties tegen de Vietnamoorlogen dat we er al bij waren. We liepen ook mee tegen de kruisraketten.’
Cees is van jongs af aan lid van Amnesty en samen met Ria deed hij van begin af aan mee met de schrijfgroep in het dorpshuis. ‘Wist je dat Amnesty Heerde van start ging nadat de dominee van de Ontmoetingskerk vanaf de kansel een pleitbezorging hield voor het werk van Amnesty? De kern van de groep is daarom nog steeds van Gereformeerde huize.’
Cees was aanvankelijk vooral actief in het Komitee Zuidelijk-Afrika in Heerde. Toen Nelson Mandela vrijkwam in 1990 en het apartheidsregime ten einde liep, viel de werkgroep echter uit elkaar.
‘We waren toen goed bevriend met onze buren Emmy en Pieter Bruinsma. Pieter zat bij Vluchtelingenwerk, Emmy was van Amnesty Heerde in die tijd, ‘ vertelt Cees. ‘Emmy stond als eerste aan de deur en zo ben ik bij Amnesty terecht gekomen. De werkgroep bestond in die tijd uit 8 Gereformeerde vrouwen. “Hoera, een man en niet Gereformeerd!” riepen ze toen ik met ze kennismaakte.’ Cees kreeg de PR toebedeeld want hij werkte ten slotte bij de krant.
‘Ik heb Amnesty altijd een geweldige club gevonden. Op een slimme manier krijgen ze heel veel voor elkaar. En dat op een beleefde en waardige wijze, dat sprak en spreekt me aan.’
In 2000 ging Cees met de VUT. Mede dankzij deelname aan de zogeheten PIZ-cursus (Pensioen In Zicht) viel hij niet in een gat. Cursussen kunstgeschiedenis, tekenen en schilderen hielden hem actief alsook de kunstreizen 1 keer per jaar, onder andere richting Praag, Lille en Dresden. Ook gaan ze nog steeds naar de klassieke concerten in Hattem. Tot zo’n 7 jaar geleden zette hij zich in voor Amnesty.
Flips en flops
‘Met diverse leden van de Amnestygroep ontwikkelde ik een soort vriendschap. We bedachten veel acties. Sommige eindigden in een flop zoals de fietstocht die ik had uitgezet. Of het optreden van kinderkoor ‘De Herghezangertjes’ in het dorpshuis. Net die avond ijzelde het en ging het concert de mist in.’ De uitvoeringen van het zangkoor Ariosa o.l.v. Jenny van Ark in de Johanneskerk waren wel een groot succes’
‘We begonnen toen nog de Write for Rightsactie in december met een fakkelwake ’s morgens om 8 uur bij de Noordgouw. In De Heerd hebben we een paar keer een filmavond georganiseerd met een film van het filmfestival Movies that Matter. Dat soort acties werd voornamelijk bijgewoond door import. Soms waren we bij de lokale omroep voor een vraaggesprek.’
‘Ons grootste succes was wel het optreden van Stéphanie Bennett. Deze, toen 13-jarige pianiste uit Heerde, had het Petrof Piano Concours 1997 gewonnen. Dankzij bemiddeling van Herman Riphagen – die haar docent was – kregen we haar zover een concert te verzorgen in Welgelegen. Er konden 100 man in, we lieten ook 100 dure cd’s drukken voor de verkoop. De mensen zaten rijen dik en buiten stonden nog meer mensen te wachten. We hadden wel 3 concerten kunnen organiseren maar we hadden verzuimd om kaarten in de voorverkoop te doen. Nu zou iets dergelijks niet meer kunnen; je moet beschikken over de nodige contacten.’
Anderzijds benadrukt Cees dat acties organiseren betekent dat je soms mislukkingen moet accepteren.
‘Activistischer’
‘We stonden natuurlijk ook met een kraam op diverse markten. Bijvoorbeeld op de Oranjemarkt; daar zag je dat vrienden en bekenden de kraam aandeden, anderen liepen er met een boog omheen. Meer succes hadden we op de Padd’ndag in Wapenveld en natuurlijk op de Kerstmarkt. Dat heeft in december toch een ander karakter.’
Cees voor de kraam van Amnesty tijdens een editie van de Padd’ndag in Wapenveld.
Als we het hebben over de huidige werkzaamheden en de nabije toekomst van Amnesty Heerde heeft Cees daar een duidelijke mening over. ‘Laat ik beginnen met het gebruik van een kraam. Dat is een vrij passieve manier van mensen benaderen. We zullen er niet meer leden door krijgen. Het mag allemaal wat activistischer worden wat mij betreft, met als kernwoorden zichtbaarheid en bewustwording. En voorgedrukte brieven rond 10 december zijn prima maar zelf schrijven is persoonlijker en worden mensen zich meer bewust van degene voor wie ze schrijven. Hoe dan ook hoop ik dat de werkgroep in een of andere vorm nog lang mag blijven voortbestaan!’
Tot slot: Ondanks zijn visuele handicap is Cees nog steeds actief voor Amnesty met een schrijfabonnement, deelname aan de 10 decemberactie en aan de spoedacties. ‘Iedereen kan meedoen met de spoedacties. Je hoeft geen lid te zijn. Eenmalig aanmelden via amnesty.nl is voldoende. De spoedacties zijn eenvoudig, gratis en…. effectief!’